Spreekwoorden en Snel Reizen

Hola a todo!

Of eigenlijk moet ik un in het Engels weer, want – ook al ben ik nog niet in Nederland – halverwege ben ik al wel, en dus ligt het Spaanse tijdperk voor onbepaalde tijd weer achter me. Maargoed. Dit bericht zal ik nog even netjes afschrijven, want het is net zoals bij een spannend boek; zonder een goed opgebouwd einde is het toch altijd een beetje zonde van de andere berichten. Komt ie!

Goed. Peru dus. Eenmaal Cuzco achtergelaten vertrokken de inmiddels omgedoopte “Inca-Trail” Frank & David samen met ondergetekende door naar Arequipa, de tweede stad van Peru om hier onze Zuid-Amerikaanse vriendinnen Dieuw en Renee te ontmoeten. Zij waren al 1.5 dag in Arequipa en hadden dus de gehele organisatie van de tour voor hun rekeing genomen. 06.30 uit de nachtbus, 07.30 onderweg op onze 3 daagse trail (die achteraf maar 1.5 dag netto was). Samen met gids Rebellino een erg mooie en gezellige tour door de Colca Canyon gemaakt. Deze lokale hero (om meerdere redenen, maar het was zeker de aardigste gids van onze reis) liet ons de eerste nacht heerlijk slapen en eten bij zijn moeder thuis in een dorpje onderin de colca canyon – en vielen wij even met onze neus in de boter; sinds Januari 2007 hadden ze stroom dus we konden de avond zeker doorzetten tot een uurtje of 9! Na een koude nacht goed warmgebleven en beschermd tegen de geesten van de Colca Canyon (Bron: Rebellino) in onze pasgekochte North-Fake-Jassen® de volgende dag weer mooie uitzichten, zwembaden in de plaatselijke oasis en een verwoestende klim van 3u waar deze 3 inca’s toch een mooie tijd van 2u.05min op de klok zetten. Verdienstelijk eerder boven dan de gids! Zie de foto’s. Tot slot de laatste dag nog vroeg op, bus in, chauffeur stopt in dorp met vrienden, slaat 2 bier achterover, rijdt door, bus kapot, beetje krikken, bus weer heel, aankomen bij de condorpas, 1.5 condor(s?) kijken wel veel betalen en wederom termale baden. Erg leuk gehad – en onze conclusie in navolging van uitspraken ergens anders op de wereld: The hottest summer I ever spend, was a winter in Peru! ’s Avonds nog even doorgegaan de plaatselijke kroeg van Arequipa in, waardoor niemand de volgende ochtend onze vrienden Dieuw en Renee heeft horen vertrekken. Gelukkig zagen we dit aankomen en waren de complimenten voor het organiseren en goede wensen voor de rest van de reis al de vorige avond uitgesproken – waardoor we ons op zn minst niet hiervoor (snurken, iemand?) hoefden te schamen

Vanaf dat punt gingen Frank, David en ik voor onbepaalde tijd verder met onze reis die ons uiteindelijk tot Salta zou moeten brengen. Vanwege het feit dat we er al (te)veel tijd in Peru op hadden zitten, en nog niet eens in Bolivia waren werd de rest van de aankomende reis toepasselijk door David omgedoopt tot “the blow the whistle tour of Bolivia”. Wat zoiets betekend als ’s nachts reizen of uitgaan, overdag de dingen bekijken. Blijkbaar al wetende dat we na La Paz wegens gebrek aan wegdek nooit weer zouden slapen in de bussen namen we bij de grensovergang Bolivia in alvast al een voorschot en sliepen door de grensovergang. Wij dus hup met de taxi terug naar de grens en gelukkig na enkele tijd als illegalen in Bolivia door het leven te zijn gegaan de benodigde stempels toch weten te bemachtigen. Eenmaal klaar voor de volgende “whistle” als legaal aanwezige reizigers wij het schitterende eiland Isla del Sol op, waar volgens de Inca’s de zon ooit is geboren. Hier een mooie korte trekking gedaan, en ’s avonds met de plaatselijke Argentijnse (hoe komt die hier?) gek een biertje gedronken. Nouja, wij een biertje gedronken – en hij bleef redelijk steken bij het inschenken van het bier. Zie de foto.

De ochtend erna wij de muur van incatrappen bij de binnenkomst van het eiland (DE verassing van de dag ervoor :) ) afgelopen en de boot weer terug naar het vasteland. Hier de bus doorgepakt naar La Paz waar we ondanks herhaaldelijke beloften van David dat we bij het Braziliaanse volleybalteam in de bus kwamen (nee, niet gebeurd) toch een goede busreis gehad (okee.. dit was echt de allerlaatste, hierna spreek ik over “busreis” maar denk er alsjeblieft geen weg bij – die bestaat niet meer) en na een rondje door de stad vonden we spoedig ons hostel waar we de volgende wisstle het nachtleven van La Paz zou worden. Goed. Dit is een verhaal op zich, maar aangezien ik niet graag het “management” en/of “klandizie” van de nachtclub Vivians achter me aan wil – zal ik hier niet verder over uitweiden, maar het was een meer dan memorabele avond. Ik denk dat ik nooit meer met dezelfde ogen zal kijken naar backpackers die La Paz zooo gaaf vinden, om de een of andere – snif – reden. Al blijft het natuurlijk altijd vermakelijk te horen dat mensen vrijdagavond uitgaan, en dan maandagochtend ervan terugkomen. Wij lagen er iig braaf om 05.00 weer in – want de volgende dag trok 5 daagse tour van Bolivia weer door, en die wacht op niemand! Na een busnacht zonder een seconde slaap de volgende ochtend in Uyuni weer keihard door, nu met een 4x4 jeeptocht over de grootste zoutvlakte van de wereld. Eerste stop een treinkerkhof (erg onwerkelijk) en daarna de zoutwoestijn (schitterend). Net als alle andere grappenmakers hier natuurlijk – bij gesprek aan perspectief – nog wat leuke “2D” foto’s geschoten ook. Humor! ;)

Tot slot wederom 3 bussen waarvan er maar 1 eentje echt in de problemen kwam (liep vast in het zand, tja.. dat krijg je van al dat niet-asfalt) waardoor alle kipen, geitjes, vogels en mensen (jaja, die waren er ook) de bus uitmoesten na een volle dag van vroeg tot laat eindelijk bij de Boliviaans/Argentijnse grens aangekomen. Hier een topbus (met weg) met onbeperkt drinken, snacks en topfilm uitgezocht om ons dan maar ook meteen in een topstap te laten afzetten: Salta “La Linda”! Hier enorm genoten van de mooie plazas, de meer dan schitterende catedraal (zelfs ik vind dat soms), het uitzicht over de stad, verscheidene biertjes, een warme en eerste douche in 4 dagen, een heerlijke Argentijnse steak, een verfrissend “stappertje” met cocktails, reggaeband en plaatselijk disco tot het vroeg in de morgen tijd werd om dan toch echt echt afscheid te nemen van reisgenoot en vriend David. Met pijn in het hart hebben we hem moeten beloven samen zeer snel naar Dublin te komen om onze lessen in de Ierse spreekworden (“I really have to piss like a racehorse” ; “Now I’m happy as a pig in the sheit” ) voor te zetten. Het schijnt een levenslange cursus te zijn, maar gelukkig voor ons zijn Frank en ik niet zo vies van Dublin..

Op dat moment konden Frank en ik gelukkig nog wel even slapen, voordat de laatste sprong per vliegtuig terug naar Buenos Aires gingen maken – hier nog even goed uitgeweest in de plaatselijke donderdag-hotspot met Argentijnse vriendinnen Guadalupe en Angie – waarnaar de volgende dag toeristische trekpleisters toch echt zwaar waren, maar we konden ook weer extra trots op onszelf zijn. Taxi Hector stond als altijd weer trouw klaar en Frank kon bijna vertrekken. Met pijn in het hart namen we afscheid van elkaar en een tijd met zoveel moois.. Amigos para siempre, no?!

Zo dat is even genoeg! Voor mij braken toen pas de zware dagen aan, maar daarover later – hopelijk “gewoon” vanuit Nederland meer in het aller aller laatste bericht. Dat was em in ieder geval vanuit Washington DC, speciaal verslagbrengend over alle moois onder de Boliviaanse zon! En om ons gevoel aan te geven van de tweede deel van de reis (bovendien, ook Bolvianen horen een spreekwoord te krijgen ;) ): You know you are far away from home, when dinner in the local restaurant costs half the money of sending a postcard to your friends! (Joris, 2007)

Ik ga weer even verder met het beschermen van mijn geïmporteerde “mineralen ei” tegen mijn vrienden van de US Customs (“is there any drugs inside that egg, sir?”)! Nog 4uur scherp zijn hier dus!

Un abrazo grandisimo! Tot heeel snel allemaal. En hartstikke bedankt voor alle berichtjes wederom en nog steeds!

Joris.